Mambooo!
Door: eline andeweg
Blijf op de hoogte en volg Eline
08 September 2014 | Tanzania, Arusha
Mambo!
Muhali gani? Met mij gaat het Mzima. Goed dus.
Hier mijn tweede blog vanuit het verre Njiro.
De eerste dagen heb ik overleefd! Yeah!
Afgelopen vrijdag, mijn eerste dag hier, ben ik meteen op stap geweest. Het is niet verstandig om na 18:30 uur nog de deur uit te gaan omdat het dan al donker is, maar ik ben een beetje eigenwijs en te nieuwsgierig om het te laten natuurlijk. Ik zou worden opgehaald ’s avonds door Ismaël, ik heb hem via via leren kennen en hij is een Tanzaniaan. De afgelopen maanden heb ik veel contact met hem gehad. Uiteraard wist hij niet waar ik verblijf. Ik kon het ook niet aan hem uitleggen want hier in Afrika hebben ze geen straatnamen… Jup! Dus dat was wel even een probleempje: where do you stay? Uhhhh.. i don’t know? I’m at Njiro in Arusha…. Yes but where in Njiro? Uhhhh.. i don’t know where my own place is. Die jongen heeft 2 uur lang naar mij gezocht. Niet zo heel vreemd, want mijn verblijf is helemaal afgelegen en in het donker al helemaal onvindbaar. Er is geen normale weg naar mijn huis, het is zand met blubber, heel veel steentjes en erg hobbelig en straatverlichting hoef je hier ook niet te verwachten. Ik kon het Ismaël echt niet uitleggen waar hij naar toe moest komen dus ik besloot naar buiten te gaan en het aan de beveiliging (een man van de Masai stam. Zij leven in principe van de natuur, drinken bloed en eten hun eigen gevangen prooi) te vragen. Ik schrok me rot, want toen ik de deur opendeed lag deze man op een stuk karton buiten in de ‘tuin’ met een hark naast zich. Ik was even in lichte shock, maar okay. Ik vroeg hem of hij mij kon helpen om Ismaël de weg uit te leggen, maar toen ik tegen hem begon te praten kwam er alleen maar Abakadabra uit, Swahili dus. Na een paar minuten geprobeerd te hebben om te communiceren met hem gaf ik de hoop op.
Uiteindelijk had Ismaël me wel gevonden, door allerlei mensen van de organisatie te bellen. Finally… Eerst gingen we naar Empire Sport Bar. Je kon daar drankjes doen, eten halen, er was een karoake band en een pooltafel. Ik dacht echt ‘waar ben ik beland? Gaan die Afrikanen serieus op deze manier stappen’? Ismaël zag dat ik het niet heel tof vond dus besloot me mee te nemen naar club Babylon. Oh-my-god, in één woord: Babylon was GEWELDIG. Tijd van mijn leven gehad. Dit is een lokale club in het centrum van Arusha, dus ik was zo onderhand de enige blanke. Alle Afrikaanse dames stonden te twerken en de jongens dansten als Costuleto (Xiriri, de man met één been, check Youtube) Ik heb mijn ogen uitgekeken en vooral veel gelachen. Ik werd al gauw aangestoken door al het gedans dus ik heb ook maar een beetje meegedaan, met mijn saaie Nederlandse pasjes (helaas had ik Manon, Elisa en Fem niet bij me, danscrew!!). Al gauw raakte de Afrikaanse dames enthousiast en besloten naar me toe te komen en mij wat Afrikaanse danspasjes aan te leren. Lees: ze beginnen te twerken en te dansen in de hoop dat ik zou begrijpen hoe het moet, maar 1. Ik heb niet zulke billen en 2. Ik kan dat niet. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken en ik heb vrolijk mee gedaan en veel lol met ze gemaakt! Rond 02.00 uur begon ik een beetje stress te krijgen, want ik moest ook nog een keer naar huis en waar is mijn huis? Geen idee? En is de taxi wel betrouwbaar? Hmmm… Thank god dat ik veilig ben thuisgekomen en het heb kunnen vinden (na twintig keer verkeerd te zijn gereden).
Zaterdag heeft Marit mij opgehaald nadat ik mijn roes had uitgeslapen. We zijn naar ISM gegaan. Dit is de Internationale School van Moshi, een dorp aan de andere kant van Arusha. Er werd daar een voetbalwedstrijd gespeeld, FSA U19 tegen een bedrijventeam van Marit haar man. De wedstrijd begon half 3, maar Afrika is Afrika niet als het niet uitloopt, dus ze begonnen zo’n drie kwartier later.
Na de wedstrijd ben ik met Marit en Frank, haar man, naar Ernst gegaan. Dit is een Nederlandse vriend van hun. Ik heb daar zo ongeveer voor het eerst in mijn leven iets geproefd. Samosa, een Indiaans gerecht, iets van deeg, met groente en vlees. En nee vond het niet echt lekker. Als ontbijt had ik trouwens ook al iets geproefd, het moet niet gekker worden met mij: Chips Mayai. Dit is een Afrikaans gerecht met ei en aardappel. Met een beetje mayo er op was het best wel lekker. Mama kan trots op me zijn hahaha.
Bij Ernst thuis was er nog een Nederlands stel, vrienden van hem uit Amsterdam, zij waren die dag gearriveerd. Zij zijn hier voor drie weken en gaan lekker genieten van de Safari’s en hun trip naar Zanzibar enzovoort. Een uurtje later kwam er nog een Nederlandse vriend van hem, Kay… met zijn kindje Tau. Een vriend met humor en vooral een leuke baby. Een paar maandjes oud, maar zo’n makkelijk en heerlijk kind, non stop aan het lachen. Na wat geborreld te hebben zijn we naar Le Patio gegaan, een eet tent in het centrum. Erg hip: lekkere Afro House, mooie inrichting en een kampvuurtje. Ze hadden pizza op de menu kaart staan, dus jullie weten wel wat ik gegeten heb.
Diezelfde avond/ nacht heb ik bij Marit en Frank geslapen. Gezellig en vooral ook fijn. Super gastvrij van hen!
Zondag is het hier rustdag. ’s Ochtends gechillt bij Marit en Frank (en ik heb bruin brood gegeten, brood!!! En dan ook nog eens bruin!!! Brood… wauw) In de middag heeft Marit mij naar huis gebracht. Eenmaal aangekomen thuis, bleek het internet te zijn verlopen en afgesloten. Hmm… geen internet en nog geen Tanzaniaans telefoonnummer. Okay? En nu? Ik besloot maar op avontuur te gaan. Ik heb m’n Map gepakt, wat geld, m’n telefoon en m’n kleine beetje verstand wat nog over is. Ik liep richting de Dala Dala. Met een afgeladen Dala Dala vol Afrikaanse mannen reden we in het krakkemikkige busje naar de stad. Waar ik moest uitstappen was ook nog maar een raadsel, maar ik herkende iets in de stad van twee dagen ervoor dus ik ben maar uitgestapt en ik was nog op de juiste plek uitgestapt ook, TROTS. Ik wilde naar de Vodafone winkel om mijn internet op te waarderen, maar helaas was het dicht. Geen internet dus voor mij die avond ’s avonds in het huis hmm..
De volgende dag (08-09) heeft Marit mij opgehaald en naar ‘Walk in Love’ gebracht. Dit is een kinderopvang. Hier heb ik een aantal uurtjes meegeholpen. We hebben gekleurd, gedanst op Waka Waka, gelachen, geknuffeld, gevoetbald en ik heb geprobeerd een meisje een 2 te laten schrijven. Helaas lukte dat niet dus heb ik na een half uur de hoop opgegeven haha. Onwijs leuke ervaring en ontzettend vriendelijke ‘collega’s’. Een van de verzorgers was een meisje uit Texas, Brienna heet ze. Ik raakte al gauw met haar aan de praat. Ze is in totaal voor een jaar in Arusha om vrijwilligerswerk te doen bij Walk in Love. Onwijs veel respect! Een jaar lang zonder ouders, vrienden, eigen land enzovoort. Van de week gaan we waarschijnlijk even naar de Masai markt voor wat leuke souvenirs. Nadat ik had meegeholpen ben ik direct naar de stad gegaan om mijn internet opnieuw op te waarderen en het is me nog gelukt ook yeaaah!
Kwaherini! (Adiossss) <3 <3 <3
Muhali gani? Met mij gaat het Mzima. Goed dus.
Hier mijn tweede blog vanuit het verre Njiro.
De eerste dagen heb ik overleefd! Yeah!
Afgelopen vrijdag, mijn eerste dag hier, ben ik meteen op stap geweest. Het is niet verstandig om na 18:30 uur nog de deur uit te gaan omdat het dan al donker is, maar ik ben een beetje eigenwijs en te nieuwsgierig om het te laten natuurlijk. Ik zou worden opgehaald ’s avonds door Ismaël, ik heb hem via via leren kennen en hij is een Tanzaniaan. De afgelopen maanden heb ik veel contact met hem gehad. Uiteraard wist hij niet waar ik verblijf. Ik kon het ook niet aan hem uitleggen want hier in Afrika hebben ze geen straatnamen… Jup! Dus dat was wel even een probleempje: where do you stay? Uhhhh.. i don’t know? I’m at Njiro in Arusha…. Yes but where in Njiro? Uhhhh.. i don’t know where my own place is. Die jongen heeft 2 uur lang naar mij gezocht. Niet zo heel vreemd, want mijn verblijf is helemaal afgelegen en in het donker al helemaal onvindbaar. Er is geen normale weg naar mijn huis, het is zand met blubber, heel veel steentjes en erg hobbelig en straatverlichting hoef je hier ook niet te verwachten. Ik kon het Ismaël echt niet uitleggen waar hij naar toe moest komen dus ik besloot naar buiten te gaan en het aan de beveiliging (een man van de Masai stam. Zij leven in principe van de natuur, drinken bloed en eten hun eigen gevangen prooi) te vragen. Ik schrok me rot, want toen ik de deur opendeed lag deze man op een stuk karton buiten in de ‘tuin’ met een hark naast zich. Ik was even in lichte shock, maar okay. Ik vroeg hem of hij mij kon helpen om Ismaël de weg uit te leggen, maar toen ik tegen hem begon te praten kwam er alleen maar Abakadabra uit, Swahili dus. Na een paar minuten geprobeerd te hebben om te communiceren met hem gaf ik de hoop op.
Uiteindelijk had Ismaël me wel gevonden, door allerlei mensen van de organisatie te bellen. Finally… Eerst gingen we naar Empire Sport Bar. Je kon daar drankjes doen, eten halen, er was een karoake band en een pooltafel. Ik dacht echt ‘waar ben ik beland? Gaan die Afrikanen serieus op deze manier stappen’? Ismaël zag dat ik het niet heel tof vond dus besloot me mee te nemen naar club Babylon. Oh-my-god, in één woord: Babylon was GEWELDIG. Tijd van mijn leven gehad. Dit is een lokale club in het centrum van Arusha, dus ik was zo onderhand de enige blanke. Alle Afrikaanse dames stonden te twerken en de jongens dansten als Costuleto (Xiriri, de man met één been, check Youtube) Ik heb mijn ogen uitgekeken en vooral veel gelachen. Ik werd al gauw aangestoken door al het gedans dus ik heb ook maar een beetje meegedaan, met mijn saaie Nederlandse pasjes (helaas had ik Manon, Elisa en Fem niet bij me, danscrew!!). Al gauw raakte de Afrikaanse dames enthousiast en besloten naar me toe te komen en mij wat Afrikaanse danspasjes aan te leren. Lees: ze beginnen te twerken en te dansen in de hoop dat ik zou begrijpen hoe het moet, maar 1. Ik heb niet zulke billen en 2. Ik kan dat niet. Maar goed, dat mocht de pret niet drukken en ik heb vrolijk mee gedaan en veel lol met ze gemaakt! Rond 02.00 uur begon ik een beetje stress te krijgen, want ik moest ook nog een keer naar huis en waar is mijn huis? Geen idee? En is de taxi wel betrouwbaar? Hmmm… Thank god dat ik veilig ben thuisgekomen en het heb kunnen vinden (na twintig keer verkeerd te zijn gereden).
Zaterdag heeft Marit mij opgehaald nadat ik mijn roes had uitgeslapen. We zijn naar ISM gegaan. Dit is de Internationale School van Moshi, een dorp aan de andere kant van Arusha. Er werd daar een voetbalwedstrijd gespeeld, FSA U19 tegen een bedrijventeam van Marit haar man. De wedstrijd begon half 3, maar Afrika is Afrika niet als het niet uitloopt, dus ze begonnen zo’n drie kwartier later.
Na de wedstrijd ben ik met Marit en Frank, haar man, naar Ernst gegaan. Dit is een Nederlandse vriend van hun. Ik heb daar zo ongeveer voor het eerst in mijn leven iets geproefd. Samosa, een Indiaans gerecht, iets van deeg, met groente en vlees. En nee vond het niet echt lekker. Als ontbijt had ik trouwens ook al iets geproefd, het moet niet gekker worden met mij: Chips Mayai. Dit is een Afrikaans gerecht met ei en aardappel. Met een beetje mayo er op was het best wel lekker. Mama kan trots op me zijn hahaha.
Bij Ernst thuis was er nog een Nederlands stel, vrienden van hem uit Amsterdam, zij waren die dag gearriveerd. Zij zijn hier voor drie weken en gaan lekker genieten van de Safari’s en hun trip naar Zanzibar enzovoort. Een uurtje later kwam er nog een Nederlandse vriend van hem, Kay… met zijn kindje Tau. Een vriend met humor en vooral een leuke baby. Een paar maandjes oud, maar zo’n makkelijk en heerlijk kind, non stop aan het lachen. Na wat geborreld te hebben zijn we naar Le Patio gegaan, een eet tent in het centrum. Erg hip: lekkere Afro House, mooie inrichting en een kampvuurtje. Ze hadden pizza op de menu kaart staan, dus jullie weten wel wat ik gegeten heb.
Diezelfde avond/ nacht heb ik bij Marit en Frank geslapen. Gezellig en vooral ook fijn. Super gastvrij van hen!
Zondag is het hier rustdag. ’s Ochtends gechillt bij Marit en Frank (en ik heb bruin brood gegeten, brood!!! En dan ook nog eens bruin!!! Brood… wauw) In de middag heeft Marit mij naar huis gebracht. Eenmaal aangekomen thuis, bleek het internet te zijn verlopen en afgesloten. Hmm… geen internet en nog geen Tanzaniaans telefoonnummer. Okay? En nu? Ik besloot maar op avontuur te gaan. Ik heb m’n Map gepakt, wat geld, m’n telefoon en m’n kleine beetje verstand wat nog over is. Ik liep richting de Dala Dala. Met een afgeladen Dala Dala vol Afrikaanse mannen reden we in het krakkemikkige busje naar de stad. Waar ik moest uitstappen was ook nog maar een raadsel, maar ik herkende iets in de stad van twee dagen ervoor dus ik ben maar uitgestapt en ik was nog op de juiste plek uitgestapt ook, TROTS. Ik wilde naar de Vodafone winkel om mijn internet op te waarderen, maar helaas was het dicht. Geen internet dus voor mij die avond ’s avonds in het huis hmm..
De volgende dag (08-09) heeft Marit mij opgehaald en naar ‘Walk in Love’ gebracht. Dit is een kinderopvang. Hier heb ik een aantal uurtjes meegeholpen. We hebben gekleurd, gedanst op Waka Waka, gelachen, geknuffeld, gevoetbald en ik heb geprobeerd een meisje een 2 te laten schrijven. Helaas lukte dat niet dus heb ik na een half uur de hoop opgegeven haha. Onwijs leuke ervaring en ontzettend vriendelijke ‘collega’s’. Een van de verzorgers was een meisje uit Texas, Brienna heet ze. Ik raakte al gauw met haar aan de praat. Ze is in totaal voor een jaar in Arusha om vrijwilligerswerk te doen bij Walk in Love. Onwijs veel respect! Een jaar lang zonder ouders, vrienden, eigen land enzovoort. Van de week gaan we waarschijnlijk even naar de Masai markt voor wat leuke souvenirs. Nadat ik had meegeholpen ben ik direct naar de stad gegaan om mijn internet opnieuw op te waarderen en het is me nog gelukt ook yeaaah!
Kwaherini! (Adiossss) <3 <3 <3
